سقوط!

نیم ساعتی می شود که کنار خیابان منتظر تاکسی ایستاده ام و ماشینی برایم نگه نمی دارد. از دیر رفتن سر قرار بدم می آید، آن هم قرار شامی که در آن هفت هشت نفر معطل تو یک نفر آدم بشوند. البته می دانم که همیشه این طور است. طی یک سری قوانین نا نوشته، هر گاه به شدت به چیزی نیازمندی دقیقاً برعکسش پیش می آید. آهنگ ironic از Alanis Morissette را شنیده اید؟ خب یک جاهاییش هست که می گوید هر وقت عروسی بگیری باران می گیرد و هر وقت دیرت شده باشد ترافیک گره می خورد و هر وقت چنگال بخواهی روی میز هزاران قاشق ریخته و الی آخر! من هم ید طولایی در این قبیل بد شانسی ها دارم اما این دفعه دیگر دارم کم کم نگران می شوم. شروع می کنم از خودم می پرسم که شاید زشتم؟! شاید لباسم مضحک است؟ شاید موهایم به هم ریخته؟ شاید شبیه عمله بناها شده ام؟ بله بله خودم می دانم اما چه می شود کرد! نیمه زنانه در ما گی ها یک کم زیادی فعال است! نگاهی به پشت سرم می اندازم و می بینم سه تا پسر (به به به!) هر کدام در یک پوزیشن پشت سرم ایستاده اند و به من خیره نگاه می کنند. هنوز هم کمی شک دارم. دو مرد از کنارم رد می شوند و یکی به زبان محلی تکه ای برایم می اندازد و پیش خودش فکر می کند زبانش حالیم نمی شود. نفس راحتی می کشم. پس چیزیم نیست و اوضاع رو به راه است!!

بالاخره یک تاکسی پدر آمرزیده ای جلو پایم نگه می دارد. می بینید؟ دنیا آن قدرها هم که می گویند بد نیست. اصلاً مگر راننده تاکسی برای آدم بلند کردن مسافر می زند که تیپ و قیافه من برایش مهم باشد؟! مشغول روضه خواندن برای خودم هستم که می بینم آقای راننده زیر آینه اش نوشته ای با خط خرچنگ قورباغه چسبانده به شرح زیر: مسافر محترم از آنجا که صحبت شما باعث حواس پرتی راننده می گردد خواهشمند است در تاکسی از صحبت با تلفن همراه خود بپرهیزید.

در یک آن هزاران فکر طنز و مضحک به ذهنم هجوم می آورند و لبخندی تا حدی ابلهانه روی لب هایم می نشیند که ناگهان متوجه می شوم در همان آینه که این نوشته ها را زیرش چسبانده اند یک جفت چشم به من خیره شده اند. رویم را بر می گردانم و دلم قیلی ویلی می رود. بله بله… مایه خجالت است! خودم می دانم! به هر حال نیازهای اولیه را که نمی شود کاریش کرد؟

آقای بقل دستی پسری ست احتمالاً کمی بزرگتر از من. شانه هایش کمی پهن تر است و هیکلش تو پر تر. موهایش بلند است و دو طرف صورتش به عقب چرخیده اند. توضیح حالتشان کمی مشکل است، لطفاً بی خیال شوید! در همین حد بدانید که زیبا بودند 😀 دست هایش را روی پاها خیلی مرتب و سنگین در هم گره کرده. دست هایش shave شده و درخشانند. انگار میکلانژ آن ها را از مرمر تراشیده باشد. دست ها و بازوهایش در عین مردانه بودن چنان ظرافتی دارند که خیره کننده است. احتمالاً اگر او را به خانه می بردم عوض عشق بازی شبانه یک جا می نشاندمش و ازش طرح می زدم تا در ذهن تاریخ باقی بماند.

از آنجا که در تاکسی تنگ هم چپانده شده ایم و سر شانه های دو نفری که دو طرف من هستند بزنم به تخته با رستم برابری می کند، بازویم با دست هایش مماس می شوند. به هیچ وجه فکرهای بد نکنید! پوستش نرم و خنک است. مثل مخمل. پوست من داغ است. چون هوا داغ است! اما پرنس من مثل اینکه به خنک کننده داخلی مجهز است. پرنس به من نگاه می کند. من به خیابان نگاه می کنم. من به پرنس نگاه می کنم. پرنس به خیابان نگاه می کند. آیا واقعاً راهی نیست که خیلی راحت و بدون درد و خونریزی بشود در تاکسی مخ بقل دستی را زد؟!

یکی از بقل دستی ها پیاده می شود و من کمی آن طرف تر می روم. زاویه دید کمی بازتر شده و از این جا بهتر می شود طرف را اینسپکت کرد.

همچنان شبیه معجزه ای است که از کتاب تاریخ هنر بیرون جسته باشد. البته معجزه ای که با کراتین دستکاری اش کرده باشند. خب، هر کسی که سر کلاس تغذیه مشغول غاز چراندن نباشد و کمی هم به حرف استاد گوش بدهد فرق یک هیکل نرمال با کسی که هیکلش را با کراتین و امثالهم ارنج کرده باشد می فهمد. من هم فهمیدم. اما می بخشمش. اشکال ندارد. من پسر بزرگواری هستم. این چیزها که مهم نیست. مهم تفاهم است. حالا این درست که داخل تاکسی هستیم و چیزی که باعث می شود هوش و حواسم پی او باشد تفاهمات فیمابینمان نیست… اما به هر جهت باز هم مهم تفاهم است! در چهار گوشه حافظه به دنبال روشی برای نخ دادن می گردم که تلفنم شروع به زنگ زدن می کند. یکی از دوستان است که خیلی محترمانه از من می پرسد لشم را کجا گم کرده ام که نیستم؟! راننده چپ چپ نگاهم می کند و من هم تلفن را قطع می کنم. آقای تاریخ هنر هم موبایلش را در می آورد. صفحه اش روشن است و بک گراندش عکسیست که روی آن با خط خیلی خیای درشت نوشته شده : خرابتم، می خوامت!

مطمئن نیستم که منظورش به من باشد. اما دوست دارم این طور فکر کنم (هاهاها ماشالله به این اعتماد به نفس) هنوز مشغول مرور کردن راه های نخ دادنم که موبایلش زنگ می خورد… ناگهان ذهنم در هم می پیچد و قفل می کند. آهنگی که می شنوم حالم را به هم می زند. حتی حاضر نیستم اسمش را بیاورم. تمامی بدهی ها و خاطرات بد دوران کودکی و نمره های بد و خلاصه هر چیز تهوع آوری که در ذهنم دارم جلو چشمم می آید. زنگ موبایلش قطع می شود. میس کال بود مثلاً.

و من همچنان ناباور و شوکه شده از این تجاوز نابهنگام به احساسات پروانه ای ام سر جایم می مانم. به خودم دلداری می دهم : که هیچ کسی کامل نیست، و هر کس لذت های سخیف و زشت خودش را دارد. مگر رینگ تون من چیست؟ آهنگ چیپی از مدونا!

اما باز هم نمی توانم. مغزم چند پاره شده و خونین و مالین در جمجمه ام تلو تلو می خورد. مجسمه مرمرین میکلانژ در یک آن جلو چشم هایم سربی می شود و تمام شکوه و ابهتش را از دست می دهد.

در همان بهت اولیه دست و پا می زنم که پرنس من بر می گردد و نگاه مهر آمیزی به من می کند. من اما جوابش را با سردترین نگاهی که حتی به ماهی های گندیده بازار ماهی فروش ها هم نمی اندازم می دهم. دست خودم نیست. پرنس کمی گیج شده است. باید پیاده شوم. «آقا ممنون!»

تاکسی نگه می دارد و پیاده می شوم. پرنس مرمری/سربی هم پیاده می شود و به سمت دیگر پیاده رو می رود. آن جا پسر دیگری منتظر اوست. شانه هایم را بالا می اندازم و به سمت رستورانی می روم که دوستانم در آن منتظرم هستند.

اما خودمانیم خوب چیزی بود… تا وقتی که موبایلش زنگ نمی خورد البته.